Een mooie, inspirerende metafoor over een vrouwtje Even, dat vergat te L-even.
Opzij, opzij, opzij
want wij zijn haast te laat,
we hebben maar een paar minuten tijd.
We moeten RENNEN,
springen,
vliegen,
DUIKEN,
vallen,
opstaan
én weer DOORGAAN!
We kunnen nu niet langer,
we kunnen nu niet langer blijven staan...
- een klassieker van Herman van Veen en zó herkenbaar 😅🙈
Ik ben ook diegene die altijd denkt nog wel 'even' wat extra tijd te hebben om nog even dit of dat te doen én dan vast te stellen dat ze wééral zich gaat moeten haasten om toch op tijd te moeten zijn 🙈
Ik las een mooie metafoor over het Vrouwtje 'EVEN'. Ik deel hem hier graag met jullie:
Er was eens een vrouwtje dat zichzelf voorbijliep. Als ze 's morgens opstond, dacht ze aan 's middags. Als ze 's middags aan tafel zat was het weer: "wat zal ik vanavond eten?".
En als ze dan eindelijk 's avonds naar bed ging, lag ze weer te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen.
Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden: "Die loopt zichzelf nog eens voorbij, die vergeet te leven...". Het vrouwtje praatte ook de hele tijd tegen zichzelf. Om met anderen te praten, daar ze gewoon geen tijd voor. Ook dat hoorde bij haar "ziekte". En weet je wat ze telkens zei?
"Ik moet nog even.... Laat ik gauw even.... Ik kan nog nét even.... "
"Even" was haar stopwoordje geworden, en dus nu ook haar bijnaam. Nu was er in het land een dokter die een heel wijs man was.
Toen hij dat vrouwtje zag en haar hoorde praten, zei hij: "Mevrouw, u bent heel erg ziek en ik weet wat u mankeert". "Zeg het maar eens gauw dokter, want ik moet nog vlug even..."
"Zie je, daar heb je het weer", zei de dokter, "U bent zo haastig, U laat telkens de L liggen."
"Wat laat ik liggen?", vroeg ze.
"de L", zei de dokter."Goed dokter, ik zal het doen." antwoordde ze en weg was ze weer. Maar telkens als ze de L voor "even" zette, schrok ze zich een hoedje...
"Ik moet nog L--even...., laat ik gauw L--even... Ik kan net L--even"
Ze wist zich geen raad, plofte in een stoel en zei zacht: "zo kan ik nog wel even..... zo kan ik nog wel Leven."En vanaf dat moment, liep ze zichzelf niet meer voorbij. Ze was zich ervan bewust geworden dat haar "even" haar belette van het "leven". Ze besloot van nu af aan te LEVEN en bleef gewoon zichzelf. Ze had de rust vanbinnen gevonden.
- auteur onbekend -
Voor iedereen die gehaast door het leven gaat, voor iedereen die loopt te rennen, springen, vliegen, ... vallen en weer opstaan. Denk aan het vrouwtje "even", vindt de tijd én de rust om te LEVEN 💛
Liefs, Lies
