Een verhaal uit mijn eigen leven.... Ik heb er even over getwijfeld of ik het wel zou delen, maar ik denk dat het mij wel helpt om het er even af te schrijven en ik daarbij ook gelijk kan meegeven dat iedereen stress kan ervaren, door je werk, door je gezin of huishouden of door een situatie dat je overkomt. En dus ook ik, als stresscoach....
āThis Whole Story is Completely True. Except For The Parts That Are Completely Made Upā Inventing Anna, Netflix Serie
Een quote uit de Netflix serie 'Inventing Anna'. Echter al hetgeen ik hier vertel is werkelijk gebeurd... er werd geen sausje sensatie of fantasie over gegoten.
We gaan even drie weken terug in de tijd.
Drie weken geleden was ik Ʃcht klaar voor mijn verlof. Een druk voorjaar gehad, de laatste werk-loodjes Ʃn... ja, laat die zomervakantie maar beginnen! Tot er op een woensdagavond om half acht wordt aangebeld. Wat mij nog een onschuldig uur leek en ik dus gewoon vlotjes kon opendoen, bleek een minuutje later toch niet zo te zijn.... De man deed zich voor als iemand van post NL met een aangetekende zending en voor ik het wist stond hij in mijn huis! Ik was alleen thuis met mijn kleintje van tweeƫnhalf jaar. Mijn eigen huis. Mijn veilig plekje. Het veilig plekje voor onze jongens.... En toch stond daar plots een man in mijn gang die absoluut geen goede bedoelingen had. Hij was op zoek naar de vorige eigenaar... Die was hier natuurlijk niet... Na een ongemakkelijke tien minuten is hij vertrokken. Ik ben diezelfde avond nog bij mijn ouders gaan slapen met mijn kleintje. Geen oog heb ik dichtgedaan. Continu speelde het verhaal zich terug af in mijn hoofd: "wat was er nu gebeurd?" en vooral ook "wat als.... wat als hij dat gedaan had? Of wat als dat gebeurd was...?" De dag later gaan we er vanuit dat die mannen nu wel zullen weten dat ze hier niet op het juiste adres zaten en blijven we dus gewoon thuis. Tot we 's nachts opgeschrikt worden door een luide knal. Die luide knal bleek later een kogel door de raam van onze woonkamer te zijn...! Een kogel, in het hartje van ons huis! Ons veilig plekje...
Die mannen moesten ons niet hebben*, ze zaten aan het verkeerde huisje, maar de kogel belandde wel in ons huis! (* het krantenartikel)
En daar had je dus 'mijn mokerslag'. Plots was daar alles wat ik wist uit al mijn gesprekken, handboeken, cursussen over stress en stresssituaties. Ik kon niet meer nadenken, ik kon niets meer onthouden, alles gleed van mij af. De deur naar mijn brein gesloten. En ik ging maar voort op pure adrenaline. Zoveel dat geregeld moest worden, politiemannen hier, bewakingsfirma daar, nog iemand van slachtofferhulp. Geen tijd om even stil te staan, geen tijd om even op adem te komen. Thuisslapen was geen optie meer, dus inpakken was de boodschap. En al die zorgen in mijn hoofd: "Hoe vertel ik dit aan mijn zoon? Hoe zorg ik dat hij zich toch nog veilig voelt in ons huisje? Hoe vang ik zijn zorgen op?"
Dat was de start van wat onze vakantie had moeten zijn: een momentje om tot rust te komen, genieten van tijd met ons gezinnetje. We zijn echter al drie weken in overlevingsmodus. We gaan maar door omdat we twee kinderen in huis hebben die aandacht vragen en ook verdienen. Die graag leuke dingen willen doen met hun mama en papa. Maar ons lijf is op, zit vol met spanning en stress. We slapen niet, worden keer op keer wakker in het midden van de nacht, liggen te waken op verdachte geluiden die we horen of lijken te horen. Een slecht bed op vakantie, een kleintje met de waterpokken en deze zomerse temperaturen van de laatste weken dragen natuurlijk ook niet bij aan een goede nachtrust... En dan besef je opnieuw hoe belangrijk een goede nachtrust is. Ik mag Ć©cht zeggen dat ik een zalige slaapster ben: ik zie mijn hoofdkussen en val al in slaap en ik ontwaak meestal niet voor mijn wekker afgaat (tenzij Ć©Ć©n van onze jongens mijn nachtrust verstoort). Ik lig niet wakker van dingen die mij overdag overkomen en ben 's morgens altijd goed uitgeslapen. Ik ben meestal een vaatje vol energie. Tot nu.... ik ga doodmoe naar mijn bed, maar kan de slaap niet vatten en als ik dan toch in slaap val, word ik steevast om twee Ć half drie uur terug wakker. Alsof mijn brein me steeds opnieuw wil waarschuwen dat er dan gevaar is? Het duurt dan opnieuw een tijd voor ik wegdommel om dan uiteindelijk vermoeid terug op te staan. En overdag ga ik dan maar voort, voort op energie dat ik niet heb. Ik ben altijd positief en enthousiast en nu voel ik me boos en prikkelbaar. Ik probeer het niet te zijn, maar ik voel het wel. Mijn lichaam geeft ook aan dat het op is. De spanning heeft zich helemaal vastgezet in mijn nek en schouderspieren.
Welke stress signalen ervaar ik?
Stress signalen uiten zich vaak op volgende 4 terreinen:
op fysiek vlak - in mijn situatie: slechte nachtrust, niet uitgerust opstaan, zeer grote vermoeidheid, weinig tot geen energie of zin om iets te doen, spierspanningen in nek en schouder.
op cognitief vlak - in mijn situatie: niets meer kunnen onthouden, precies niet kunnen nadenken, 'mijn brein op slot'. Ik voel een grote weerstand tegen alles wat ik 'moet' doen. Ik heb het gevoel dat ik maar door 'moet' gaan en heb daar absoluut geen zin in en maak me daar dan ook boos in.
op emotioneel vlak - in mijn situatie: ik voel me boos en prikkelbaar, kan veel minder van de kinderen verdragen. De eerste twee weken voelde ik verdriet, maar kwam het er niet door. De tranen prikten achter mijn ogen, maar ik kon niet huilen. Ik nam er de tijd niet voor, omdat ik het idee had dat ik die tijd niet had. Ondertussen heb ik me al eens goed boos gemaakt en zijn de tranen al over mijn wangen gevloeid. Dat lucht zeker op! Ik voel me ook heel waakzaam voor al wat er rond mij gebeurd. Iemand die wat trager langs ons huis wandelt of een keertje meer passeert, wekt al gelijk mijn aandacht. Alles wat nog maar op een knal lijkt en ik schiet in een schrikreflex.
op sociaal vlak - in mijn situatie: dit is hetgeen me erdoor trekt. Vrienden zijn Ć©cht mijn superfoods! Als ik bij hen ben, vergeet ik even waar we in verzeild geraakt zijn en kan ik Ć©cht oprecht genieten van de tijd samen. Dit laadt mij op!
Hoe ga ik om met mijn eigen stress signalen?
Het liefst van al had ik me gelijk na de gebeurtenissen twee dagen op mijzelf teruggetrokken. Even bekomen van wat er gebeurd is, even mezelf terug opladen en tot rust komen. Maar die optie was er niet....
De eerste week was dan ook heel pittig. Ik heb veel te weinig tijd voor mezelf genomen, wat ik ook heb moeten bekopen met heel slechte nachten en dus extreme vermoeidheid. Ondertussen pak ik het terug beter aan en maak ik tijd om mijn eigen adviezen ook toe te passen:
We zoeken steun bij elkaar en praten er over in ons gezinnetje en met vrienden/familie wanneer we merken dat Ć©Ć©n van ons het nodig heeft. We krijgen ook ondersteuning van slachtofferhulp en een gespecialiseerd stressteam.
Mijn vrienden zijn Ć©cht mijn superfoods! Gezellige etentjes, barbecues, tuinfeestjes en festivals. Dit helpt mij om even te vergeten waar ik me zorgen om maak, even volledig uit mijn hoofd Ć©n gewoon genieten!
Ik ga nu tweemaal per week naar mijn kinesiste van Kinesse. Zij helpt mij van mijn spanningsklachten af, maakt alles weer los en maakt dat ik me nadien terug een pak 'lichter' voel. De gezellige babbeltjes erbij, helpen eigenlijk ook wel :-)
Powernaps zijn hƩmels! Na een slechte nachtrust, kruip ik 's middags voor maximum vijfentwinting minuutjes terug in mijn bed. Oogjes toe, wekker aan en rust.... ik slaap niet, hoeft ook niet, maar het werkt zo 'verlichtend' voor mijn hoofd. Even uit alle prikkels, even offline.
Ik ga regelmatig lopen. Voordien liep ik vlotjes tien kilometer, nu ben ik al blij als ik vijf kilometer loop op een rustig tempo. Dat zijn eigenlijk mijn momentjes, dat ik even op mijzelf ben. Als er traantjes vloeien, is het eigenlijk dan... wanneer ik even alleen ben en rustig mijn hoofd zijn vrije gang kan laten gaan. Het lucht me op en ik verwacht van mezelf nu niet dat ik toch hoge loopprestaties afleg.
We hebben thuis een verdeling opgemaakt: wie kan wanneer extra uitslapen en wie gaat wanneer een leuke activiteit doen met de kindjes. Op die manier heeft Ć©Ć©n van ons toch eens wat extra slaap ingehaald en een middagje voor zichzelf.
Ik probeer mild te zijn voor mezelf en mijn eigen grenzen aan te geven. Zo heb ik van de huisarts een weekje extra rust voorgeschreven gekregen. Een weekje waarin ik mijn eigen batterijen mag opladen en de kindjes terug naar de opvang of andere activiteiten kunnen. Ik ga proberen mijn hoofd terug leeg te maken Ć©n echt eens toelaten te voelen wat ik voel.
en .... misschien niet de beste tip, maar ik ben ook maar een mens :-) Een glaasje wijn of bubbeltjes, heeft zeker ook al geholpen om wat stress te verlichten.
Stress... iedereen ervaart het dus zeker wel eens. Stress hoeft niet altijd slecht te zijn, we hebben het ook nodig om vooruit te komen. Maar stress en zeker een stressvolle situatie kan je wel even onderuit halen. Dat is ook niet erg. Niets om je voor te schamen. Daarom dat ik ook mijn verhaal wil delen. Om aan te geven dat het iedereen kan overkomen Ć©n je er met goede zelfzorg er ook wel terug uitkomt. Ik ga dus tijd maken voor mezelf, activiteiten doen waar ik van ontspan en vrolijk van word, activiteiten die mij energie geven. En dan kan ik er weer helemaal tegen aan! Ik ben ongelofelijk blij dat ik dit kan Ć©n mag doen. Dat ik die grens kan en mag aangeven en even die tijd voor mezelf mag nemen š.
Het krantenartikel:
Drugscriminelen blunderen weer en beschieten vroeger huis van havenarbeider, eigenaars geschokt: āHopelijk komen ze niet nog eensā https://www.gva.be/cnt/dmf20220714_95384317